Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 41.djvu/24

—   1156   —

 — Przynieś je! — rozkazał sułtan.
 — Przyniosę z innymi towarami, skoro mi tylko powiesz, żeś zadowolony z podarków, i że możemy rozpocząć nasz targ.
 Sułtan obrzucił raz jeszcze dary chciwym wzrokiem i odparł:
 — Jestem najpotężniejszym władcą wszystkich krajów. Tak wielki sułtan nie zasługuje na tak marny haracz, ale Allah jest litościwy, więc i ja chcę być łaskawy. Przynieś, co masz. Najpierw ja poczynię zakupy, później niechaj kupują moi ludzie.
 — Idę, ale mylisz się, twierdząc, że nic nie mam godnego ciebie. Mam coś, czego nie posiada żaden książę, żaden sułtan.
 — Cóż to takiego?
 — Niewolnicę.
 — Wszystkie kobiety, czy to matki, czy córki, do mnie należą i mogę wśród nich wybierać wedle upodobania.
 — Masz rację. Ale takiej dziewczyny, jaką ja przywiozłem, niema w całym Harrarze.
 — Czy to Nubijka?
 — Nie.
 — Abisynka?
 — Także nie.
 — A więc?
 — Należy do rasy białej — odparł emir bardzo dobitnie.
 Sułtan zatoczył ruch radosnego zdumienia.
 — Na Allaha! Więc to Turczynka!
 — Nie. Turczynka kosztowałaby najwyżej pięćset ta-