Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 42.djvu/20

—   1180   —

ko kilka minut; musimy czas ten zużyć na powtarzanie słów, których się nauczyłaś. Przyjdę dziś wieczorem do ciebie; nie myśl o niczem innem, tylko o przestrzeganiu największej ciszy. Gdyby nam coś przeszkodzić miało, zobaczysz mnie jutro, na lekcji.
 Hrabia zaczął powtarzać z Emmą wyrazy, których się miała nauczyć; eunuch kiwał z zadowoleniem głową. Gdy upłynęły trzy godziny, murzyn podniósł się z godnością i rzekł rozkazująco:
 — Czas twój minął. Chodź ze mną!
 Hrabia wstał z koca i zaczął zmierzać ku wyjściu. Przy samych drzwiach zaszedł mu drogę sułtan.
 — Na Allaha! Jesteście punktualni — rzekł władca Harraru, poczem, zwracając się do eunucha, zapytał:
 — Czy słyszałeś wszystko?
 — Wszystko, panie. — odparł zapytany piskliwym głosem eunucha.
 — Czy mówił o mnie dobrze, czy też źle?
 — Dobrze, nawet bardzo dobrze.
 — Jesteś tego pewien?
 — Najzupełniej, bo przecież słyszałem na własne uszy.
 Sułtan skinął głową z zadowoleniem i, zwracając się do hrabiego, zapytał:
 — Czy się czegoś nauczyła?
 — Tak — odparł zapytany pewnym głosem.
 — Czego? Czy mogę wiedzieć?
 — Jeżeli taka twoja wola... Mówiłem z nią bardzo wiele o tobie, Zapytaj, za kogo cię uważa.
 Sułtan zapytał z ogromną ciekawością.
 — Powiedz, kim jestem?