Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/13

—   1285   —

 Nie odpowiedziała. Rzekł więc po chwili:
 — Istny huragan!
 Milczała. Wobec tego zapytał wprost:
 — Nieprawdaż, Rezedillo?
 — Owszem — odparła lakonicznie,
 — Owszem? Tylko tyle? — zapytał, poruszony zwięzłością odpowiedzi.
 — No tak; straszliwy huragan.
 — Tak, i pył okropny!
 Rezedilla zamilkła znowu; odwrócił się teraz ku niej i rzekł:
 — Jeżeli jesteś tak milcząca, trudno ci będzie wytrzymać z mężem, gdybyś już kiedyś stanęła na kobiercu.
 — Milcząca żona jest więcej warta od gadatliwej.
 Pirnero chrząknął kilkakrotnie. Czuł, że jest pobity. Nie kleiła się rozmowa. Ale, nie dając za wygraną, podjął po chwili;
 — Okropny wicher, istny huragan!
 Nie uważała, aby ta trafna i wyszukana uwaga zasługiwała na odpowiedź.
 Pirnero kiwnął głową i, dzwoniąc w szyby, mruknął:
 — Ani jednego gościa w szynku.
 Ponieważ i na to odezwanie się nie było odpowiedzi, odwrócił się ze słowami:
 — Czy nie mam racji? Ani na lekarstwo! To źle dla dziewczyny, która powinna rozglądać się za mężczyznami. A może...
 — Nie — odparła z niechęcią. — Nie chcę żadnego.