Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/14

—   1286   —

 — Żadnego? Głupstwo! Mężczyzna jest dla dziewczyny tem, czem podeszew dla buta.
 — Stąpając, trzeba ją mocno przyciskać? — zapytała z uśmiechem.
 — Banialuki! Przecież bez butów nie można chodzić.
 Mimo tego wyjaśnienia poczuł ukłucie, które w jego kierunku wymierzyła. Dręczyło go to; zaczął przemyśliwać, jakby znowu wrócić do swego tematu, gdy nagle spadł za oknem drewniany rygiel, zwiany z dachu podmuchem wiatru.
 — Widziałaś? — zapytał. — Widziałaś, jaka dziura na dachu?
 — Widziałam.
 — A kto to zreperuje? Ja, tylko ja!
 — Któż inny ma się tem zająć? Chyba nie ja?
 — Ty? Głupstwo! — Zięć! Bo jego obowiązkiem jest dbać o porządek. Gdzie niema zięcia, tam niema porządku. Zrozumiano?
 Poczciwy papa Pirnero był nieco skąpy; złościła go drobna szkoda, którą wiatr wyrządził na dachu. Gdy się coś w tym rodzaju zdarzało, stawał się podwójnie wymowny i gęsto prawił o rzeczach, o których zwykle milczał. Dlatego mruczał teraz:
 — Ale musi to być zięć przyzwoity. Nie taki obdartus w łachmanach, jak ten, który tutaj przychodzi czasami.
 Pirnero nie zauważył wcale, że w odpowiedzi na te słowa Rezedilla zarumieniła się nieco. Widocznie obdartus nie był jej obojętny.
 — Wiesz z pewnością, o kim mówię, co? — zapytał Pirnero.