Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/26

—   1298   —

wyrazem. Niechże więc pani dowie się, sennorita, za w wielkich miljonowych miastach wieczorami tysiące ludzi nie wie, skąd znajdą chleb na następny ranek. Jeszcze gorzej dzieje się jednak z tymi, którzy wieczorem powiadają sobie: — Jeżeli w nocy nie ukradniesz chleba, rano będziesz się wił z głodu. — Ci ludzie to niewolnicy zbrodni. Większość ich jest niemal bez winy, część zupełnie niewinna. Ojciec syna wychowuje na zbrodniarza, matka córkę; poczucia prawa nikt w nich nie rozwija i tak żyją ci ludzie, jak dzikie bestje, których żywiołem jest rabunek i kradzież. Są zwierzętami drapieżnemi wśród ludzi.
 — Mój Boże, jakie to smutne.
 — Smutniejsze, niż pani sądzi.
 — Ale, sennor chciał przecież mówić o sobie?
 — Oczywiście. Sam byłem takiem drapieżnem zwierzęciem.
 — Być nie może! — odparła przerażona.
 — A jednak tak jest. Nie oskarżam nikogo, wyznają tylko, że byłem posłuszny ojcu. Byliśmy biedni, nauczyliśmy się pogardzać pracą. Ojciec mój miał naturę słabą i gardził kradzieżą; ja, przeznaczony na kowala, byłem silny i stałem się garrotteur’em, to znaczy wychodziłem nocami na ulice, zarzucałem na przechodniów pętle i, związawszy im szyję, gdy tracili przytomność, odzierałem z wszystkiego.
 — O mój Boże, jakie to straszne! — zawołała Rezedilla, drżąc na całem ciele.
 Była trupio blada. Siedział przed nią człowiek, jedyny, którego mogłaby pokochać, i opowiadał jej, że