Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/9

—   1281   —

 Hiszpanowi łzy stanęły w oczach, gdy odpowiadał na przywitanie Zorskiego
 — Tak sennor, o ja wcale nie mogą wypowiedzieć, jak się cieszę z tego, że pana widzę.
 — Ale w jaki sposób dostaliście się tutaj, na ten statek, i popłynęliście aż na Morze Południowe?
 Mindrello pokrótce opowiedział swe przeżycia. Zorski słuchał z najwyższym napięciem; gdy dawny przemytnik skończył, rzekł:
 — Biedaku, a więc ja ponoszę pośrednio winę za to, co przeżyliście. Jakżeż posiwieliście w przeciągu tych długich lat! Zrobię, co będę mógł, abyście mogli zapomnieć o swych cierpieniach. Rodzina Rodrigandów potrafi odwdzięczyć się za wasze usługi.
 W kajucie było gwarno i wesoło. Postanowiono zjeść jeszcze ostatni obiad na wyspie; kapitan chciał wyruszyć po południu.
 — Ale dokąd? — zapytał Zorski.
 — Do Meksyku, do ojca, — rzekła błagalnie Emma don Fernando.
 — Do Meksyku, do Miksteków, — mówił Bawole Czoło.
 — Do Meksyku, do Apaczów, — dodał Niedźwiedzie Serce.
 — Niech będzie do Meksyku. Popłyniemy tam wszyscy — zdecydował Zorski.
 — A gdzie wylądujemy? — zapytał kapitan.
 — Tam, skąd odpłynęliśmy na morze, albo raczej na miejsce naszych nieszczęść.
 — A więc w Guaymas?