Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 47.djvu/16

—   1316   —

 — Stanie się to wkrótce, może pani być spokojna. No, ale załatwiłem już wszystko; muszę odejść.
 Gerard wstał.
 — Dowidzenia, Gerardzie! Kiedy przybędziesz znowu?
 — Przypuszczam, że niedługo. A więc dobrej nocy!
 Opuścił pokój tą samą drogą, którą przyszedł, aby od starej żony ogrodnika odebrać broń. Nie przeczuwał nawet, że naraża się na wielkie niebezpieczeństwo. — —
 Gdy się przedtem przekradał wśród widet, znalazł się wpobliżu jednego z wartowników. Usłyszawszy cichy szmer, wartownik zaczął nasłuchiwać.
 — Miałem wrażenie, że ktoś przechodził obok mnie, — rzekł do siebie wartownik. — Pewnie jakieś zwierzę.
 Bezgłośnie przechadza się tam i zpowrotem; w pewnej chwili przyszła mu ochota zapalić papierosa. Meksyk to kraj papierosów, Francuzi zaś są wielkimi amatorami tytoniu i palą niemal wszyscy. Spoglądano więc przez palce na żołnierza, palącego na posterunku. Nasz wartownik wyciągnął papierosa i zapałki. Przy świetle wydało mu się, że na ziemi widzi głębokie ślady nóg ludzkich. Pochylił się, trzymając zapaloną zapałkę.
 — Ach, — mruknął — te ślady są jeszcze zupełnie świeże. Ten łotr przechodził tędy. Ale kto to mógł być?
 Zapalił pokolei kilka zapałek. Mógł teraz określić kierunek, w którym poszedł podejrzany człowiek.
 — Ta szelma przekradła się między nami do miasta.