Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 47.djvu/17

—   1317   —

Widocznie ma jakieś wrogie zamiary. Muszę o całej sprawie złożyć meldunek.
 Zwrócił się do sąsiedniego posterunku i zameldował, co stwierdził. Wiadomość poszła od wartownika do wartownika i dotarła do oficera, który zakomunikował ją dowódcy. Uważał, że sprawa jest poważna, ponieważ była to najdalej wysunięta placówka francuska. Dowódca, wziąwszy odpowiednią eskortę, udał się natychmiast na miejsce.
 — Opowiadaj! — rozkazał żołnierzowi.
 — Usłyszałem szmer... — rozpoczął żołnierz.
 — I nie zawołałeś? — przerwał dowódca.
 — Miałem wrażenie, że to mysz. Nie przypuszczałem ani na chwilę, że może to być człowiek, usprawiedliwiał się wartownik.
 — Dalej?
 — Przyszło mi do głowy, że trzeba zobaczyć, co się dzieje. Ziemia tu miękka, więc jeżeli to był człowiek, musiał zostawić ślady. Zapaliłem zapałkę i znalazłem trop.
 — Dobrze. Początkową niedbałość okupiłeś, więc nie poniesiesz kary. Zapalcie latarnie!
 Przy świetle ich można było sprawdzić ślady aż do tego punktu, w którym rozpoczynała się udeptana ziemia.
 — Ten łotr jest w mieście; nie wyszedł jeszcze — rzekł dowódca. Będzie próbował wrócić tą samą drogą. Zostańcie tu wszyscy! Skoro się zjawi, pochwyćcie go, ale wprzódy nie zdradźcie się ani jednem słowem. Połóżcie się na ziemi — ludzie tutejsi to szczwane lisy. Zobaczyłby nas z pewnością. Dam tymczasem