Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 47.djvu/3

—   1303   —

 — Modlitwa pańska została wysłuchana. Jestem zbawcą, który was oswobodzi.
 Zorski odwrócił się i ujrzał kapitana, a za nim galopie. Był pewien, że zwierzę wróci do niego, zatoczywszy łuk. Miejsce spotkania widocznie było wyznaczone zawczasu. Miejsce to było dowodem, że obydwaj orjentują się świetnie w warunkach topograficznych, jeżeli mogli tak dokładnie określić punkt spotkania w otwartej prerji. Mniej doświadczeni strzelcy napróżnoby się o to kusili.
 Indjanin był jeszcze młodzieńcem. Ktoś, kto widział Niedźwiedzie Serce, byłby z pewnością dopatrzył się między nim a Indjaninem wielkiego podobieństwa.
 — Mój czerwony brat pozwala długo czekać na siebie — rzekł Francuz.
 — Czy biały mój brat przypuszcza, że Schoschintä nie umie jeździć konno? — odparł Indjanin. — Spóźniłem się, ponieważ długo musiałem czatować.
 — Czatować? I gdzież to?
 — Byłem u Juareza, wodza Meksykan, w Paso del Norte. Zameldowałem, że przyprowadzę pięciuset dzielnych wojowników Apaczów, aby odebrać zpowrotem Chihuahua. Oświadczyłem również, że umówiłem się tutaj na spotkanie z moim białym bratem. Juarez prosił, abyś odwiedził w Chihuahua sennoritę Emilję.
 — Odwiedzę ją natychmiast, ponieważ sam uważam to za konieczne.
 — Jak długo w Chihuahua zabawisz?
 — Nie wiem; może tydzień.
 — Od dziś za tydzień, dokładnie w południe, spotkasz mnie i moich wojowników pod wielkim dębem na górze Tamises.
 — Dobrze, zabiorę dużo koni; teraz dają ci mego, aby był później świeży i mocny.