Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 47.djvu/5

—   1305   —

krakaniem czarnogłowego sępa w chwili, gdy się budzi ze snu. Na znak ten nie było odpowiedzi; musiał go powtórzyć; dopiero wtedy otworzyła się jakaś furtka. Wyszła powoli ciemna postać kobieca i, stanąwszy w nieznacznej od niego odległości, zapytała:
 — Kto tu?
 — Meksyk — odparł.
 — Kto idzie?
 — Juarez.
 — Czekajcie chwilę.
 Po tych słowach postać znikła. Wróciła po upływie jakiegoś kwadransa. Podeszła teraz zupełnie blisko do Gerarda ze słowami:
 — Oto szata. Droga już wolna.
 Powiedziawszy to, wręczyła mu habit mnicha. Kiedy go wdział, mówiła dalej:
 — Dziś musicie być podwójnie ostrożni. Zamówiła do siebie majora.
 — To dobrze. Czy jest już u niej?
 — Nie. Przybędzie dopiero za dwie godziny.
 — Oto moja strzelba. Pilnujcie jej dobrze.
 — Kiedy powrócicie?
 — Tego nie wiem. Obudzę was, wróciwszy.
 Gerard zawinął się w habit i poszedł na lewo, gdzie w murze widniała otwarta furtka. Wszedł do podwórza.
 Wąskie schody prowadziły z najciemniejszego zakątka tego podwórza. Wdrapał się po nich i znalazł w kącie uchylone drzwi. Wszedł, minął w ciemnościach jeszcze kilka otwartych drzwi, aż stanął wreszcie przed zamkniętemi. Zapukał. Odpowiedziano mu głośno: