Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 48.djvu/22

—   1350   —

 — Naprawdę?
 — Tak. Kiedy się człowiek całemi dniami skwarzy w tej piekielnej spiekocie, deszcz przynosi prawdziwe orzeźwienie.
 — Tak, bezwątpienia, — potwierdził gorliwie gospodarz. — Niech mi pan powie, sennor, czy przybywasz sam?
 — Sam.
 — Czy być może? Na to odważyłby się chyba niezwykły śmiałek.
 — Nie zbrakło mi odwagi. Przecież widzicie, że jestem sam jeden.
 — Oczywiście. Myślałem jednak...
 — O czem pan myślał, sennor Pirnero?
 Zapytany popatrzył badawczo na gościa i rzekł po dłuższym namyśle:
 — Czy wie sennor, co to jest polityka i dyplomacja?
 — Owszem.
 — W takim razie wie pan również, że człowiek, posiadający zdolności polityczne i dyplomatyczne, niezawsze wszystko wypowiedzieć może.
 — Racja! Ach, sennor, czyżby pan zdolności te posiadał.
 — Przypuszczam! Wiadomo sennorowi, skąd pochodzę?
 — Nie.
 — A więc dowiedz się, sennor, że rodzice moi to Polacy, choć ja się urodziłem w Pirnie.
 — W Pirnie? — spytał gość, zaskoczony.
 — Zna pan tamte strony?