Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 48.djvu/23

—   1351   —

 — Do stu piorunów, oczywiście! Pochodzę sam z zaboru pruskiego.
 — Polak? — zawołał Pirnero ucieszony. — Gdzie urodzony? — W Poznańskiem.
 — Święty Pafnucy! Naprawdę?
 — Ależ tak. Pracowałem w Lesznie, a potem w Dreznie w browarze. Później wziął mnie na służbę pewien Amerykanin, który chciał produkować w St. Louis piwo. Interes skończył się generalną klapą. Ruszyłem więc do Stanów Zachodnich i tu zostałem, sam nie wiem jak, poszukiwaczem złota i strzelcem.
 — Ho, ho, to mi się podoba. Prawdziwa to przyjemność pomówić z rodakiem o rodzinnem mieście. Niech sobie deszcz leje jak z cebra, nic sobie z tego nie robię! Rezedillo, przynieś wina — dziś wielkie święto dla mnie! Jesteś pan moim gościem; nie chcę waszych pieniędzy. Czy żyją pańscy rodzice lub jacy krewni?
 — Tylko brat.
 — Jak się pan nazywa?
 — Andrzej Starzyński.
 — Czy brat pański przebywa również w Ameryce?
 — Nie; już oddawna nie mam o nim wiadomości. Zapewne nie wie wcale, gdzie przebywam, nie zawiadamiałem go bowiem listownie, gdyż jestem wrogiem kałamarza. Chciałem zbogacić się jako poszukiwacz złota i sprawić mu później niespodziankę. Mieszka niedaleko Poznania.
 — Czy również pracował w browarze?
 — Nie. Jest pomocnikiem leśniczego, niejakiego kapitana Rudowskiego, na zamku w Zalesiu.