Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 48.djvu/28

—   1356   —

 — Bardzo proszę.
 Wyszła. Gerard usiadł przy stole. Po krótkiej chwili wszedł Pirnero i mruknął:
 — Dzieńdobry.
 — Dzieńdobry — odparł Gerard.
 — Wyspany?
 — Tak.
 — Wyobrażam sobie. Nigdy w życiu nie spotkałem takiego śpiocha. Powiedzcie mi, czy w sawanie też śpicie tak długo?
 — Może.
 — W takim razie nic dziwnego, że nie przynosicie ze sobą nawet odoru zwierzyny. Dobry dyplomata pozna z pierwszego rzutu oka, że nie bawoły strzelacie, a bąki.
 Jak wielu ludziom, sennorowi Pirnerowi humor z rana nie dopisywał, co też skrupiło się dziś na Gerardzie. Ale Gerard niewiele o to dbał. Gospodarz usiadł przy stole i zaczął, zwyczajem swoim, wyglądać przez okno. Deszcz padał jeszcze ciągle, choć już nie tak ulewny, jak w nocy. Po chwili Pirnero rzekł ponurym tonem:
 — Podła pogoda!
 Gerard nie odpowiedział.
 — Prawie taka sama, jak wczoraj.
 Gdy i teraz Gerard nie odpowiedział, odwrócił się gospodarz i zawołał:
 — No?
 — O cóż chodzi?
 — Okropna pogoda, prawie taka sama, jak wczoraj.
 — To prawda.