Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/11

—   1367   —

 — Gerard spojrzał na nią ze zdumieniem.
 — Skąd?
 — Czy nie pamiętasz pan, żeś zasnął w pokoju na krześle?
 — Tak. Przypominam sobie.
 — Podczas pańskiego snu dokładnie obejrzałam strzelbę.
 — Naprawdę? Pocóż to?
 — Aby zobaczyć, czy kolba jest złota
 — Sapristi! — rzekł zaskoczony. — Na jakiej podstawie pani to uczyniła?
 — Przeczułam, kim pan jest. Czy przebaczy mi sennor moją ciekawość?
 — Ależ chętnie, sennorita. Z pewnych powodów chciałem zachować imię swoje w tajemnicy. Ojciec pani jest wielkim gadułą, mimo, iż ma umysł polityka i dyplomaty.
 — Czy mogę przynajmniej wiedzieć, dokąd się pan teraz udaje?
 Gerard był uszczęśliwiony, że Rezedilla darzy go taką troskliwością.
 — Dlaczego pani o to pyta?
 Zarumieniła się i zamilkła. Ujął ją za ręce, mówiąc:
 — Rezedillo, dziękuję pani. Widzę, że otacza mnie sennorita opieką; budzi to we mnie nadzieję, że przebaczy pani moją przeszłość.
 Obrzuciła go ciepłem spojrzeniem i odparła:
 — Wyspowiadał się pan przede mną tak szczerze,