Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/15

—   1371   —

łości i róż. — Po tych drogach spacerował cesarz Maksymiljan w towarzystwie człowieka, ubranego w bogaty lśniący od złota, strój narodowy. Człowiek ten o oczach i włosach czarnych, wzrostu średniego, miał żółtawą, bardzo ruchliwą twarz i oczy, płonące żarem, właściwym tylko ludziom południa. Był to generał Mejia, indjanin, wierny przyjaciel cesarza, który dzielił z nim wszystkie cierpienia i śmierć wraz z Maksymiljanem poniósł.
 Obydwaj mężczyźni pogrążeni byli w poważnej rozmowie.
 — Jest pan wielkim pesymistą, kochany generale, — rzekł cesarz cichym delikatnym głosem. Zerwał z krzewu różę i zaczął pić nozdrzami zapach.
 — Oby Jego Cesarska Mość miał rację! — odparł generał. — Oby Bóg dał mi możność powiedzenia tego, co chcę, a nie, co mówić muszę.
 Cesarz zatrzymał się, popatrzył badawczo na generała i zapytał ze zdumieniem:
 — Dlaczegóż nie mówi pan tego, co chce?
 Zapytany milczał przez chwilę, potem odparł wolno:
 — Nie pozwala mi na to majestat cesarza.
 Maksymiljan utkwił wzrok w ziemię i, mówiąc napół żartem, napół serjo:
 — Czy majestat mój tak lśni, tak oślepia? — zapytał. — Nie przypuszczałem, aby widok mego tronu robił tak przygniatające wrażenie.
 — A jednak pozostaję przy swym pesymiźmie.
 — Nie jestem przecież tutaj cesarzem, a człowiekiem prywatnym.