Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/18

—   1374   —

dzikie bestje, z któremi nie wolno igrać miękkością i łagodnością, — które trzeba chwytać na lasso.
 Generał wypowiedział te słowa z wielkim zapadem. Mówił prawdę, prawdę tak szczerą, jak ją odczuwał w sercu. Zapomniał o nadaniu słowom formy, przyjętej w rozmowach z koronowanemi głowami. — Cesarz szedł obok niego, zatopiony w myślach. Miał wyraz twarzy poważny, nie zdradził jednak ani słowem, iż się czuje dotknięty.
 Indjanin ciągnął dalej:
 — Meksykanie nienawidzą Europejczyków i nie potrafią kochać tego, kogo im Europa przeznaczy na władcę.
 — Generale — rzekł wreszcie Maksymiljan tonem, w którym brzmiała przestroga.
 — Wasza Cesarska Mość, miałem przecież mówić prawdę.
 — Dobrze, ale mówił pan przedtem o kreaturach, podstawionych przez innych.
 — Przyznaję, że wyrazy te nie były parlamentarne, ale musiałem wskazać Waszej Cesarskiej Mości, iż ludzie tutejsi posługują się niemi.
 Cesarz zmarszczył czoło.
 — Któż używa tego określenia?
 — Przedewszystkiem Meksykanie.
 — A oprócz nich?
 — Sami Francuzi.
 — To nieprawda!
 — Wasza Cesarska Mości! Słyszałem to wyraźnie dziesięć razy, sto razy; zaręczam honorem.
 — Z ust Francuzów?