Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/19

—   1375   —

 — Tak; z ust wszystkich oficerów.
 — Mój Boże!
 Maksymiljan złożył ręce i spojrzał ku niebu. Mejia zauważył to, zacisnął usta, zmarszczył czoło. Po chwili rzekł:
 — Chciałbym być cesarzem.
 — Dlaczegóż to?
 — Poprosiłbym wtedy generała Mejię, aby mi powiedział, co mam uczynić.
 — Proszę pana o to.
 — Chwyciłbym za szablę i wypędziłbym Francuzów z kraju.
 — Generale! Jako żołnierz wie pan najlepiej, że to stać się nie może.
 — Ależ przeciwnie. Niema nic łatwiejszego.
 — Jestem zdumiony.
 — Zwołać należy Meksykan. Staną, jak jeden mąż. Wtedy Wasza Cesarska Mość będzie przywódcą — cesarzem narodu. Wtedy Wasza Cesarska Mość dowiedzie, że jest władcą, opierającym się na własnej sile. Będą Waszej Cesarskiej Mości posłuszni, będą Waszą Cesarską Mość ubóstwiać!
 Maksymiljan zaprzeczył ruchem głowy.
 — Nie podzielam pańskiego entuzjazmu. Niech pan pomyśli o Juarezie, o Panterze Południa i o reszcie przywódców partyzanckich, którzy chętnie grają rolę cesarza. Niech pan pomyśli o Anglji, o Ameryce, o Hiszpanji; niech pan pamięta o moich zobowiązaniach wobec Francji...
 — Ach! — przerwał generał. — Meksykiem może rządzić tylko miecz. Kto chce połączyć partje i kierować