Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/2

—   1358   —

 — W góry.
 — Do djabła! Uważajcie — podobno pełno tam czerwonych.
 — To mnie nic nie obchodzi.
 — Nie bądźcie lekkomyśini, sennor. Gdy na was napadną, będziecie inaczej śpiewać. Ale jeżeli mimo to ryzykujecie, miałbym do was prośbę. Czy znacie Czarnego Gerarda?
 — Mówią o nim wiele.
 — Postarajcie się dowiedzieć, gdzie przebywa, jeżeli go przypadkiem spotkacie, powiedzcie mu, że jest tu ktoś, kto na niego czeka.
 — A gdy zapyta kto taki?
 — Powiedzcie, że to mały André.
 — Do licha! Wyście tym małym André?
 — Tak. Właściwie nazywam się Andrzej Starzyński. Francuscy strzelcy zrobili Andrzeja — André, a ponieważ nie jestem olbrzymem. Nazywają mnie małym Adré. To mój przydomek z sawany.
 — Znam go; wiem, że jesteście dzielnym strzelcem. Zresztą od biedy możemy mówić po polsku.
 — Czy rozumiecie po polsku?
 — Trochę, chociaż jestem Francuzem.
 — Wasze nazwisko?
 — Mason.
 Gospodarz przysłuchiwał się rozmowie w milczeniu. Po chwili rzekł:
 — Jakto? Rozumiecie po polsku?
 — Tak.
 — W takim razie nie jesteście tak niepokaźną figurą, jak przypuszczałem.