Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/26

—   1382   —

 Cesarz zapytał Meksykanina:
 — No i cóż, generale?
 Zapytany wzruszył pogardliwie ramionami.
 — Okropne brednie!
 — Ale równocześnie bardzo niebezpieczne! — dodał Basaine. — Przecież to publiczne wezwanie do buntu. Tu nie wystarczy wzruszenie ramionami.
 Była to wyraźna aluzja do generała; aby uchylić zbyt ostrą replikę z jego strony, cesarz dodał szybko:
 — Jestem tego samego zdania, ale cóż według pana uczynić należy?
 — Przedewszystkiem zamknąć córkę tego człowieka — rzekł Basaine.
 Maksymiljan zaprzeczył ruchem głowy.
 — Niegroźna — odparł.
 — Dowiodła czegoś przeciwnego — przestrzegał marszałek.
 — Jest tylko komiczna. Mówiłem już o tem z generałem.
 — Ponadto trzeba przeszukać dom Corteja.
 — Dobrze. Zgadzam się.
 — Trzeba skonfiskować jego dobra.
 — Ma jakie posiadłości?
 — Ma; i to znaczne.
 — Przepraszam — wtrącił Mejia. — O ile mi wiadomo, posiadłości te należą do hrabiego Rodriganda. Cortejo był sekretarzem hrabiego.
 — To wina Rodrigandy, jeżeli sekretarzem mianuje zdrajcę stanu, — odparł marszałek.
 Cesarz poruszył ramieniem, dając wyraz niechęci, i rzekł: