Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 49.djvu/6

—   1362   —

Zdejmowac! Bez pieniędzy stary Pirnero ubrań nie sprzedaje.
 — Któż to powiedział, że nie mogę zapłacić?
 — Skąd weźmiecie tyle pieniędzy?
 — Zaczekajcie chwilę. Osiemdziesiąt dolarów? Czy macie wagę pod ręką?
 — Pocóż mi waga? Czy macie nuggety?
 — Cierpliwości.
 — Dobrze, idę po wagę! Sennor André, pan mi odpowiada za tego jegomościa w razie, gdyby uciekł!
 — Może pan być zupełnie spokojny, sennor, — odparł mały z powagą. — Gdyby chciał wymknąć się z pokoju, zanim pan wróci, wpakuję mu kulę w łeb.
 Pokrzepiony temi słowami, stary ruszył po wagę, Rezedilla, która słyszała z kuchni całą rozmowę, zjawiła się, aby być świadkiem zwycięstwa Gerarda.
 Jakże inaczej wyglądał teraz, aniżeli wczoraj!
 Pirnero wrócił.
 — Gdzież są nuggety? — zapytał szyderczo.
 — To nie nuggety.
 — A cóż?
 — Zobaczycie zaraz.
 Gerard wyjął nóż, sięgnął po strzelbę, położył ją na stole i kilkakrotnie ciął nożem w kolbę. Opadł z niej spory kawał złota.
 — Do djabła! — zawołał stary.
 — Do tysiąca djabłów! — krzyknął mały. — Kimże jesieście, sennor?
 — Nabywcą tego ubrania odparł ze spokojem zapytany i uderzył jeszcze kilka razy w kolbę.
 Pirnero zdrętwiał.