Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 50.djvu/15

—   1399   —

 — Starzyński? zapytał Zorski zdziwiony. Przecież to polskie nazwisko!
 — Jestem Polakiem.
 — W takim razie niech pan w imię Boże opuści strzelbę — rzekł Zorski po polsku. — I ja jestem Polakiem.
 Na twarz Małego André wystąpił wyraz zadowolenia. Opuszczając broń, zawołał:
 — Pan jest Polakiem? Co za radość! Z jakich okolic?
 — Pochodzę z okolic Poznania.
 — Poznania? Tam mieszka mój brat.
 — Gdzie przebywa?
 — W małej dziurze pod Poznaniem, zwanej Zalesie.
 — Ach, tak, Mówi pan o dzielnym Ludwiku Starzyńskim?
 Mały aż podskoczył w siodle pod wpływem pytania Zorskiego.
 — Co takiego? Pan zna Ludwika? — zawołał.
 — Doskonale!
 — Do licha, a ja chciałem pana zabić!
 — No, no, nie poszłoby tak łatwo, — rzekł Zorski z uśmiechem.
 — Pan taki wysoki i szeroki — odparł mały wesoło — że nie mógłbym spudłować, gdybym się nawet starał. Ale, ale, skądże to przybywacie i dokąd dążycie?
 — Przybywamy od morza, chcemy udać się albo do Paso del Norte, albo też do Guadelupy.
 — Czy macie znajomych w Paso del Norte, którzy was przyjmą?