Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 50.djvu/16

—   1400   —

 — Owszem, Juareza.
 — A w Guadelupie?
 — Niejakiego Pirnera
 — Znam go dobrze To Polak, choć pochodzi z Pirny w Saksonji. A Juareza nie zastanie pan już w Paso del Norte.
 — Gdzie jest?
 — Tu, w lasach górskich, albo w prerji.
 Zorski przenikliwie spojrzał na Małego André.
 — Zna pan to miejsce dokładnie, tylko chce je pan przede mną ukryć.
 — Przecież nie znam pana jeszcze!
 — Nazywam się Zorski
 — Zorski? — rzekł Mary André po namyśle. — Mam wrażenie, ze słyszałem już kiedyś to nazwisko. Ach tak! Wspominała mi o niem sennorita Rezedilla. Jakiś Zorski był przed laty w hacjendzie del Erina, później znikł gdzieś.
 — Właśnie jestem tym człowiekiem.
 Mały otworzy szeroko usta i przyglądał się Zorskiemu ze zdumieniem.
 — Pan jest tym człowiekiem? Niepodobieństwo!
 — Dlaczego?
 — Jest pan takim razie strzelcem, którego wszyscy westmani i czerwonoskórzy nazywają Władcą Skał.
 — Matava-se? Ja nim jestem.
 — Ależ pan zginął! — zawołał mały.
 — To prawda. Lecz znalazłem się.
 — To nie do wiary! Czy wie pan, z kim pan zginał?
 — Oczywiście. Jakżebym tego nie wiedział?