Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 50.djvu/18

—   1402   —

Zwierzęta swobodnie puszczono, aby się paść mogły. André ujrzał ku swemu zdumieniu dwie niewiasty. Szczególnie frapował go jednak stary hrabia o długich siwych włosach, spadających na ramiona, i brodzie, sięgającej do pasa.
 — Czy pan mówi po hiszpańsku? — zapytał Sternau małego strzelca.
 — Tak, trochę.
 — Niech pan więc używa tego języka. Mówią nim wszyscy obecni. Jaką wiadomość ma pan dla nas?
 — Przedewszystkiem chciałem zakomunikować, że Juareza niema już w Paso del Norte. Jest niedaleko stąd. Musicie jednak naprzód powiedzieć, czy jesteście zwolennikami Francuzów, czy Meksykan.
 — Ani tych, ani tamtych. Jeżeli słyszeliście o mnie, wiecie z pewnością, że nigdy nie stałem po niczyjej stronie.
 — Tak, to prawda. Trzeba wam wiedzieć, że Francuzi obsadzili Chihuahua. Ruszyły stamtąd trzy kompanje na zdobycie fortu Guadelupy. Juarez wyruszył na czele pięciuset Apaczów z pomocą.
 — Uff! — zawołał Niedźwiedzie Serce na dźwięk słowa Apacze.
 — Wodzem Apaczów jest Niedźwiedzie Oko.
 — Niedźwiedzie Oko? Któż to taki? — zapytał wódz.
 Indjanin otrzymuje imię, skoro zostaje wojownikiem. Gdy Niedźwiedzie Serce widział swego brata po raz ostatni, był to chłopiec bez imienia i sławy. Przeczuł to mały André i dlatego rzekł do Indjanina:
 — Niedźwiedzie Serce ma brata, który podczas jego nieobecności wyrósł na dzielnego męża. Ponieważ szu-