Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 50.djvu/22

—   1406   —

 Podróżni ujrzeli zdaleka przełęcz wśród gór. Nagle Niedźwiedzie Serce zatrzymał konia i skierował wzrok ku ziemi.
 — Uff! — zawołał.
 Zorski podjechał i zaczął pilnie przyglądać się trawie. Była wydeptana. Prowadziła wśród niej wąziutka ścieżyna, na której zmieściłby się jeden zaledwie jeździec; okoliczność ta nie mogła jednak wpłynąć na pogląd doświadczonego westmana.
 — To ścieżka Apaczów — rzekł Zorski.
 — Tędy jechali konno nasi wojownicy — potwierdził Niedźwiedzie Serce z rozpłomienionemi oczami.
 — Cóż brat mój uczyni? — zapytał westman.
 — Pójdzie za głosem serca — odparł wódz Apaczów.
 Nie dorzucając ani słowa, zakreślił na koniu koło i ruszył pełnym galopem w południowym kierunku. Ścieżka prowadziła tuż u stóp Sierry.
 — Dokąd on pędzi? — zapytał hrabia Fernando, zaniepokojony.
 — Jedzie śladem swych Apaczów
 — Przejeżdżali tędy?
 — Tak. Udamy się do fortu bez niego; najpierw jednak musimy znaleźć miejsce na nocleg.
 — A Niedźwiedzie Serce?
 — Zostawmy go w pokoju. To Indjanin; rozumie doskonale położenie. Już jakoś nas odnajdzie.
 Słowa te uspokoiły hrabiego, ruszyli więc w dalszą drogę. — — —
 Następny dzień był przepiękny. W blasku wschodzącego słońca tysiące kropel rosy, osiadłej na źdźbłach