Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 51.djvu/18

—   1430   —

 — Czy lord sam prowadzi obecny transport? — zapytał Mariano. — Muszę z nim mówić. Kiedy wyląduje?
 — Nie można tego dokładnie określić. Naprzód muszę się zobaczyć z Juarezem. Lord rozpocznie transport dopiero po otrzymaniu jego poleceń.
 — Dziękuję wam bardzo za radosną nowinę.
 — A więc się pomyliłam — rzekła Rezedilla do kuzynki. — Któryż to właściwie?
 Emma wskazała na Antoniego Helmera i rzekła:
 — Oto on. Wzięliśmy w Guaymas cichy ślub. Ten zaś pan, który stoi obok, to szwagier mój, kapitan Helmer.
 Rezedilla podeszła do obydwóch i bardzo serdecznie uścisnęła ich dłonie.
 — A ten sennor? — zapytała, wskazując na don Fernanda.
 — Będziesz zdumiona; wiesz z pewnością o wszystkiem, co się wtedy przytrafiło w hacjendzie del Erina?
 — Tak jest. Wiem o wszystkiem.
 — Słyszałaś zapewne, że don Fernando de Rodriganda umarł?
 — Tak.
 — Don Fernando stoi przed tobą zdrów i cały.
 Trudno opisać zdumienie Rezedilli. Stary hrabia pogłaskał piękne, bujne jej włosy, uśmiechając się błogo.
 — Opowiem ci wszystko później — rzekła Emma. —