Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/13

—   1453   —

na wschodniej stronie fortu znaleźli otwór, przebity poto, by obrońcy mogli swobodnie wchodzić do warowni.
 Niebawem znaleźli się wewnątrz fortu i dziwili niemało, nie spotykając żywej duszy. Uzbrojeni mieszkańcy stali przecież na murach fortu, a kobiety i i dzieci nie miały odwagi wychylić się z mieszkań.
 — Fort jest nasz! — rzekł sierżant z przechwałką. — Słyszycie ryki na dole? Jak przewidziałem, wypad nastąpił. Teraz możemy naszym otworzyć bramę.
 — Czy sądzisz naprawdę, że będą musieli się cofnąć?
 — Kto to wie? Indjan było tylu.
 — Indjan? Cóż z tego? Francuzi nie uciekają przed czerwonoskórymi.
 — Cóż stąd, że otworzymy bramę, — rzekł drugi. — Wejdą wszyscy i porozdzielają łupy.
 — Masz rację — rzekł sierżant. — Musimy naprzód pozabierać to i owo. Żeby mi się tylko nikt potem nie wygadał.
 — Do kogo pijesz?
 — Nie wszyscy przecież umieją milczeć.
 — Nikt się tu z nas nie zdradzi. Przynajmniej ja...
 — I ja nie, i ja nie! — rzekli chórem pozostali.
 — W takim razie zaryzykuję — odparł sierżant. — Lecz nie możemy się rozdzielać. Niewielu nas i nie mamy pojęcia, ilu wrogów znajduje się w forcie.
 — Najlepiej zacznijmy chodzić od domu do domu.
 — To zabierze zbyt wiele czasu. Wyszukajmy poprostu najbogatszy dom.
 — Po czem taki dom poznać?