Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/16

—   1456   —

tylko, ile okropnych rzeczy przeżyliśmy w ostatnich latach: rozbicie generałów Juareza, wygnanie prezydenta na daleką północ, wjazd biednego Maksymiljana, który już od dwóch lat nosi koronę z łaski Napoleona. Chwilami tracę nadzieję, że sprawiedliwość zwycięży.
 — Sprawiedliwość triumfuje zawsze. Tylko głowę do góry, staruszku!
 — Ale długo trzeba czekać na ten triumf.
 — Nie zapominajcie, że jednak w ostatnich czasach sprawa się poprawiła. Stany Zjednoczone uporały się z wojną domową i opowiedziały za Juarezem. — Szkoda, żeście nie widzieli, jak ci amerykańscy strzelcy walczyli pod fortem za prezydenta.
 — Ale, ale, cóż z bitwą?
 — Wszystko idzie dobrze, doskonale.
 — Wróciliście ze strzelbą, więc prawdopodobnie strzelaliście. Iluście położyli trupem?
 — Może sześciu, może siedmiu.
 — To niebardzo wiele — odparł Pirnero z niesłychaną odwagą. — Czy Francuzi jeszcze się bronią?
 — Tak jest. Lecz Apacze przybyli.
 — Do licha! W takim razie koniec z Francuzami!
 — Apaczom towarzyszą strzelcy amerykańscy. Juarez dowodzi wojskiem osobiście.
 — Juarez? Ach tak. Gerard mówił mi przecież, że prezydent przybędzie. Widzieliście go już kiedyś?
 — Tak. Na naszej hacjendzie przed wielu laty. Przybył, aby oddać Arbellezowi sąsiednią hacjendę Vandaqua.
 — Nie widziałem prezydenta nigdy w życiu, mam jednak nadzieję, że po zwycięskiej walce zajrzy tutaj,