Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/17

—   1457   —

aby wypić szklaneczkę julepu. Jestem mianowicie... Ach, ach!
 Pirnero przerwał nagle, drzwi się bowiem otworzyły i wszedł przez nie sierżant w otoczeniu dziesięciu żołnierzy. Walnął kolbą w ziemię i zapytał:
 — Czy tu jest venta?
 — Tak jest — odparł gospodarz blady jak trup, drżąc na całem ciele.
 — Jak się nazywacie?
 — Pirnero. Ale, mój panie, czy nieprzyjaciel jest w twierdzy?
 — Widzicie przecież!
 — Miałem wrażenie, że zwyciężamy.
 Francuz rzekł z ironicznym uśmiechem:
 — Motyką słońce zwyciężacie! Kto przebywa w tym domu?
 — Ja!
 — Dalej!
 — Ten sennor.
 — Kim jest?
 — To vaquero.
 — Niech odda nam strzelbę!
 Stary vaquero zasępił się; ujął mocniej strzelbę. Nie mieściło mu się w głowie, jakim cudem napół zwyciężeni Francuzi mogli się dostać do fortu. Najchętniej byłby się bronił. Ale podszedł doń Pirnero i szepnął:
 — Na miłość Boską, nie róbcie głupstw! Wpakujecie mnie w okropną kabałę, jeżeli zechcecie się opierać.
 Wyrwał mu strzelbę i oddał sierżantowi.