Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/18

—   1458   —

 — Oto broń, sennor! Weźcie ją na znak, że fort Guadelupa przyjął was z radością.
 — Z radością? — zapytał sierzant. — Przyjęto nas kulami! Kto przebywa jeszcze w tym domu?
 — Przedewszystkiem trzy młode sennority...
 — Ach tak! Gdzież są?
 — O piętro wyżej Zapewne się zamknęły.
 — Będą musiały otworzyć. Kto jeszcze?
 — Hrabia Rodriganda.
 — Hrabia? Tam do licha! Czy jest bogaty?
 — Bardzo.
 — Zobaczymy, co posiada. Zwiążcie tego vaquera!
 Żołnierze wyjęli sznury i zbliżyli się do vaquera. Anselmo wstał z krzesła i wyciągnął nóż.
 — Nie dam się związać! — rzekł.
 — Na Madonnę! Co wyrabiacie? — zawołał Pirnero. — Jeden przeciw dziesięciu?
 Anselmo zrozumiał, ze mu się nie uda ujść cało. Wyciągnął ręce; pozwolił się związać.
 — A teraz związać gospodarza! — rozkazał sierżant.
 — Mnie także? — zapytał Pirnero przerażony. — Ależ, sennor, jestem najwierniejszym poddanym najjaśniejszego pana, cesarza Francji.
 — Jeżeli tak jest istotnie, będziecie nam posłuszni, — rzekł, śmiejąc się jeden z żołnierzy. — Dawajcie łapy!
 — Oto są — rzekł pokornie gospodarz. — Lecz podkreślam raz jeszcze, że nie jestem wrogiem Francuzów. Jam nie Meksykanin: pochodzę z Pirny.
 — Co to jest? Gdzie to leży?
 — W Saksonji.