Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/21

—   1461   —

 Wszyscy czworo odwrócili się. Na widok żołnierzy, prowadzących związanego Pirnera, ogarnęło ich przerażenie.
 — Ojcze, mój ojcze! — zawołała Rezedilla, obejmując Pirnera ramieniem.
 — Odstąpić! — rzekł sierżant. — To nie teatr!
 Hrabia podszedł do niego, pytając:
 — Sierżancie, czego chcecie?
 — Nie wasza to rzecz stawiać mi pytania! — rzekł sierżant, śmiejąc się. — Kimże jesteście?
 — Jestem hrabia Fernando de Rodriganda.
 — Szukamy was. Jesteście moim jeńcem!
 — To pomyłka. Nie należę do wrogów Francuzów.
 — Później zobaczymy. Wiązać go!
 — Mnie wiązać? — zapytał don Fernando z oburzeniem. — Któż wam dał taki rozkaz?
 — Cóż to was obchodzi?
 Mimo oporu, związano hrabiego.
 — A teraz zwiążcie kobiety!
 — Co też wam przyszło na myśl? — zawołała Rezedilla. — Nie zrobiłyśmy nic złego.
 — Poddajcie się — rzekł Pirnero. — Opór na nic się nie zda.
 Pozwoliła się związać. Po niej przyszła kolej na Emmę. Teraz jeden z żołnierzy podszedł ze sznurem w ręku do Karji. Oczy Indjanki, siostry Bawolego Czoła, zabłysły dziwnym blaskiem. Szybkim ruchem chwyciła bagnet Francuza i wyrwała go z pochwy.
 — Ani mi się ważcie! — rzekła, mierząc bagnetem w żołnierza.