Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 52.djvu/22

—   1462   —

 — Do djabła! Cóż to za wściekłe kobiety! — zawołał sierżant. — Powalić ją na ziemię!
 Żołnierz chciał ująć Karję. Siostra Bawolego Czoła utopiła w jego piersi bagnet aż po rękojeść. W tejże chwili towarzysz zabitego zdzielił ją kolbą przez głowę tak mocno, że padła na podłogę.
 — Zapłacicie mi za ten opór wobec zwycięzców! — zawołał sierżant. Zwracając się do hrabiego, ciągnął dalej: — Słyszałem, że jesteście bogaci, hrabio. Jestem gotów uwolnić was za dobry okup.
 — Ile żądacie?
 — Ile macie przy sobie pieniędzy?
 — Słyszeliście przecież moje pytanie, sierżancie. Odpowiedzcie więc na nie.
 — Oho! To brzmi tak, jakgdybyście mieli tutaj coś do rozkazywania. Gdzie leży wasza posiadłość?
 — W mieście Meksyku.
 — Ale macie chyba przy sobie gotówkę?
 — Wystarczy jej na wykup z rąk zbója.
 — Powściągnijcie język! To przecież wojna. Jeżeli sądzicie, że pieniądze wystarczą na okup, musi to być suma niemała. Byłbym głupcem, gdybym podawał jej wysokość. Gdzie pieniądze?
 Po tych słowach sierżant podszedł z groźną miną do hrabiego. Don Fernando milczał
 — W takim razie zmuszę was do odpowiedzi. — Rozłóżcie go na podłodze i bijcie tak długo, dopóki mówić nie zacznie!
 Żołnierze ujęli hrabiego. Jeden z nich rzekł:
 — Sierżancie, wpadłem na świetny pomysł. Czy