Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 53.djvu/25

—   1493   —

aniżeli ciura, który siedział w pokoju, gdy kule latały nad naszemi głowami. Dajcie prędko julepu. Jedynie za tę cenę możecie odzyskać część mego szacunku.
 — Dam wam julepu, ale o szacunek wasz nie zabiegam. Jestem zbyt popularny jako dyplomata i strategik, abym miał dbać o sąd Amerykanina.
 Po tych słowach Pirnero pomaszerował za ladę, aby przynieść wódkę. Postawiwszy julep przed gościem, zapytał:
 — Czemu mam przypisać waszą wizytę?
 Zapytany spojrzał na Pirnera ze zdziwieniem i rzekł:
 — Według moich kalkulacji przychodzę, by wypić trochę julepu.
 — Właśnie teraz?
 Sępi-Dziób wykrzywił usta, zwrócił się do Pirnera i, splunąwszy tuż przed nosem oberżysty, który się cofnął z przerażenia, zapytał:
 — Dlaczegóż nie miałem przyjść właśnie teraz?
 — Mam wrażenie, że wszyscy biorą udział w pogrzebie, urządzonym przez Apaczów.
 — Pah! Widziałem w życiu dosyć Indjan.
 — Lecz ceremonji w rodzaju dzisiejszej nie widzieliście z pewnością.
 — Co mnie obchodzą ceremonje? Indjanin zostanie zawsze Indjaninem. Ala muszę pomówić z Juarezem. Gdzież jest?
 — W pokoju swoim na górze.
 — Który to pokój?
 — Poprowadzę was; chodźcie za mną.
 Zapukał do drzwi pokoju prezydenta. Nikt się nie