Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/10

—   1562   —

 — Jeszcze jedno pytanie: czy będę mogła zaraz potem pisać?
 — Skądże znowu! Wszystkie złamane żebra wylazłyby pani z pleców, jak u tej kobiety z Durango. Będzie sennorita musiała poleżeć w łóżku.
 — W takim razie napiszę przed operacją.
 — Będzie to bardzo bolesne.
 — Zniosę ból.
 — Oświadczam jednak, że z dziewięcioma żebrami sam sobie nie dam rady.
 — Potrzebujecie pomocy? — zapytała, przerażona.
 — Tak, musi ktoś uważać, aby żebra zupełnie nie wyleciały i musi je mocno trzymać. Może to zrobić obecny tutaj towarzysz.
 — Dobrze, niechaj pomaga! Zawezwę was, gdy będę gotowa. Przyślijcie mi dwie służące.
 Meksykanie oddalili się. Na dole balwierz rzekł do towarzysza:
 — Jakże, dobrze to urządziłem?
 — Wspaniale. Czyż rzeczywiście złamała dziewięć żeber?
 — Skądże znowu? Powiedziałem to tylko poto, by otrzymać lepszą zapłatę, rozumiesz?
 — Rozumiem doskonale. Jesteś spryciarz nad spryciarzami.
 W kwadrans potem siedziała Józefa przy stole i pisała. Podtrzymywały ją na poduszkach dwie służące. Kazała zawołać jednego z podoficerów i zapytała:
 — Znacie marszrutę ojca?