Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/15

—   1567   —

 Maksymiljan zapytał z uśmiechem:
 — Zdecydowałaś już najdroższa?
 — Tak jest.
 — Czy mogę wiedzieć, jaka jest twa decyzja?
 — Przedstawione nam argumenty w tak ważnej sprawie rozwiewają wszelką wątpliwość. Zgadzam się w zupełności.
 Maksymiljan zwrócił się do ministra i, skinąwszy głową, rzekł:
 — Jak pan słyszy, wyprzedzono mnie. Oświadczam więc, że nietylko gotów jestem do podpisania dekretu, lecz napiszę go własnoręcznie i dam do asygnacji ministrom.
 — Dziękuję. Najjaśniejszy panie, — rzekł minister, składając głęboki ukłon. — Zadaniem mego zawodu i życia jest oddawanie wszystkich sił krajowi i cesarzowi. Jestem przekonany, że krok ten pozwoli nam przezwyciężyć wszystko, co dotychczas stanowiło przeszkodą. Ten krok jest koniecznością.
 — Ma pan rację, drogi panie, zajmę się...
 Wszedł dyżurujący oficer i zameldował:
 — General Mejia.
 — Niechaj wejdzie!
 Dziwna rzecz, że cesarzowa wstała natychmiast i wyszła. Pożegnawszy Maksymiljana, minister we drzwiach spotkał się ze sławnym generałem. Przywitali się chłodnymi ukłonami, nie patrząc wcale na siebie.
 — Witam pana, generale! — rzekł Maksymiljan. — Przychodzi pan w szczęśliwą godzinę.
 Poważny Indjanin uśmiechnął się serdecznie i szczerze na widok zadowolonej twarzy władcy i rzekł: