Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/16

—   1568   —

 — Jestem szczęśliwy, że słyszę te słowa, Najjaśniejszy Panie. Oby Bóg dał wam i krajowi więcej takich godzin!
 — Wierzę, że od dziś tak będzie.
 — Czy wolno zapytać, na jakiej podstawie?
 — Tak; mam zamiar wydać ważny dekret. Niech pan czyta.
 Maksymiljan podał generałowi projekt dekretu i oddalił się do okna, aby mu nie przeszkadzać.
 W miarę czytania, brwi generała ściągały się groźnie; w oczach wschodził błysk gniewu i usta drgały coraz gwałtowniej. Po chwili usłyszał Maksymiljan szelest papieru. Odwróciwszy się, zobaczył generała w najwyższym gniewie. Mejia stał w środku pokoju, trzymając w zaciśniętej pięści dekret cesarza.
 — Najjaśniejszy Panie, kto jest autorem tej nędznej ramoty?
 Rozgoryczony generał zapomniał o formach dworskich.
 Dobrotliwego cesarza dotknęło to boleśnie. Rzekł poważnie:
 — Ależ, generale!
 — Najjaśniejszy Panie! — odparł Mejia, składając głęboki ukłon.
 — Gdzie jest mój projekt?
 — Tu. Najjaśniejszy Panie.
 Po tych słowach generał wygładził papier, o ile to było możliwe, i podał cesarzowi.
 — W jakimże stanie pan go zwraca? Czy moje papiery są odznakami kotyljonowemi?