Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/22

—   1574   —

 — Nie przyjdzie.
 — Czy nie przyjdzie również w tym wypadku, jeżeli go zamianuję prezydentem najwyższego trybunału?
 — Był nim niegdyś. Teraz jest prezydentem kraju.
 — Generale! Teraz obraża mnie pan naprawdę.
 — Już milczę. Niech mi tylko Najjaśniejszy Pan pozwoli jeszcze zapytać, czy dekret będzie podpisany?
 — Tak, jutro.
 — Najjaśniejszy Panie, błagam, nie czyńcie tego!
 — To rzecz postanowiona. Tak się stanie, generale.
 Mejia ukląkł przed cesarzem.
 — Najjaśniejszy Panie! Z chwilą podpisania, pod murami twierdzy, w miejscu, którem się klęczy z przepaską na oczach, będzie na was czekać grób. Nie opuszczę was, Najjaśniejszy Panie; dzień waszej śmierci będzie i moim dniem ostatnim. Błagam nie ze względu na siebie, ani na nikogo innego, tylko ze względu na was, mój cesarzu. Nie czyńcie tego!
 — Niech pan wstanie, generale! — odparł Maksymiljan rozgniewany.
 — Nie wstanę, dopóki...
 — Rozkazuję, by pan wstał! To jakieś fantazje!
 Cesarz mówił tonem chłodnym, niemal ironicznym. Dzielny, bohaterski generał nie znosił tego tonu. Wstał więc z klęczek, popatrzył litościwym wzrokiem na cesarza i zawołał:
 — A więc nie mogę mieć żadnej nadziei?
 — Żadnej. Nawet cesarzowa jest tego samego zdania, co ja.
 Mejia zbladł i odparł: