Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/5

—   1557   —

 — Przypuszczam. Niechaj mu Bóg przebaczy. Musiał być posłuszny i postępować wbrew woli. Ale, na miłość Boską, zapomnieliśmy zupełnie o naszym panu!
 Skierowali światło na Pedra Arbelleza. Oczom ich przedstawił się smutny widok.
 Hacjendero miał oczy zamknięte, twarz bladą i zapadniętą. Leżał nieruchomo. Marja i Anselmo wybuchnęli płaczem.
 — Wielkie nieba! Drogi mój, ukochany panie!
 Wydawszy ten okrzyk rozpaczy, Marja ujęła głowę starca w swe ręce, Anselmo zaś zacisnął pięści.
 — Co począć? — zawołała Marja. — Nasz dobry pan chyba umrze.
 — Los jego w ręku Boga. Okropnie byłoby mi go żal.
 — O tak; dobry, poczciwy pan! — rzekła przez łzy.
 — Nie powinien umrzeć. Są przecież ludzie, którzy nas uwolnią z pewnością, jeżeli tylko uda się nam wytrwać przez jakiś czas. Jest naprzykład sennor Zorski...
 To vaquero przerwał umyślnie i czekał, co Marja powie.
 — Zorski? — zapytała z pośpiechem. — Któż to taki?
 — Lekarz, którego spotkałem w forcie. Świetnie włada bronią i wódz z niego znakomity.
 — Mój Boże! Przyszedł mi na myśl pewien lekarz Polak, który swego czasu przeżył w hacjendzie