Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/10

—   1590   —

i że byłoby znacznie lepiej pracować dla pożytku własnego, zamiast dla innych.
 — Cóż się stanie z tymi zakładnikami?
 — Nie wiem; wszyscy czekamy z wielkiem napięciem. Mieszkańcy miasta nie sądzą, by tak miało trwać nadal. Całą nadzieję pokładają w... w...
 Tu gospodarz ugryzł się w język.
 — W czemże, w kimże ta nadzieja?
 — W Juarezie.
 Gospodarz wyrzekł to słowo szeptem; sztrzelec ledwie je dosłyszał.
 — W Juarezie? — zapytał zgłupia frant. — Dlaczego właśnie w nim?
 — To przecież nasz prezydent. Wybraliśmy go; było nam dobrze pod jego rządami.
 — Uciekł przecież.
 — Uciekł, aby całego kraju nie topić w morzu krwi.
 — Naprawdę? Czyż nie przeleje morza krwi, gdy wróci?
 — Owszem. Ale najeźdźcy nie znają kraju. Zawładniemy nim prędzej, aniżeli wróg go zawojował. Gdy Francuzi tu przyszli, nie mieliśmy wojska, ani żadnej pomocy. Obecnie położenie jest inne. Pomagają nam Stany Zjednoczone; z poszczególnych krajów Europy rozlegają się za nami głosy, z któremi Napoleon musi się liczyć. Nie chcąc przelewać napróżno krwi, Juarez czeka na odpowiednią chwilę. Gdy ruszy, będzie to niezbitym dowodem, że chwila ta nadeszła.
 — Gdzież obecnie przebywa?
 — Podobno w Paso del Norte.