Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/12

—   1592   —

 — Prawdopodobnie do dzisiejszego wieczora.
 — Nie przenocujecie tutaj?
 — Nie. Kupię tylko nieco amunicji i ruszam w dalszą drogę.
 — A więc istotnie się pomyliłem. Zamierzałem już dać wam tajemny, ukryty pokoik, w którym moglibyście się dowiedzieć wszystkiego, co wam jest potrzebne. Tymczasem sprawa przybiera inny obrót.
 — Dziękuję wam, master; nie jestem szpiegiem. Gdybym nim był, chętnie przyjąłbym waszą propozycję.
 — Hm, hm, człowiek się myli czasami. Czy nie chcielibyście wypić jeszcze szklaneczki pulque?
 — Nie. Nie skończyłem jeszcze pierwszej.
 — Pytałem tylko z grzeczności. I tak nie mógłbym was obsłużyć, ponieważ muszę wyjść.
 — Idźcie w Imię Boga. Mogę was zapewnić, że do czasu waszego powrotu nie opróżnię tej szklanki, choćbyście wrócili dopiero na Sądny Dzień. Pogorzelec panicznie boi się ognia.
 Gospodarz wyszedł; oglądając się na wszystkie strony, przebiegł przez ulicę i wszedł do bramy wielkiego domu. Oczekiwał go stary dozorca.
 — Idźcie na górę, sennor! Służąca czeka w przedpokoju.
 Na górze służąca zaprowadziła oberżystę do tego samego pokoju, w którym niegdyś Czarny Gerard rozmawiał z piękną sojuszniczką Juareza-Emilją.
 — Wybacz, sennor, że cię niepokoiłam, — powitała Emilja gospodarza.
 — Ależ, sennorita, jestem zawsze do pani usług.