Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/16

—   1596   —

 — Andreas Starzyński.
 — An—dr—eas Strrrr—zyń... Niech djabli porwą te polskie nazwiska! Kto to potrafi wymówić? Prościej byłoby wymówić André.
 — André? Nazywają mnie tak czasami. André i Andrzej to równoznaczne imiona.
 — Może jesteście małym Andre?
 Mały strzelec zdumiał się i zapytał:
 — Do licha, skądże wiecie, jak się nazywam?
 — A więc jesteście naprawdę małym André? W takim razie skłamaliście, gdym was pytał, czy jesteście zwolennikiem Juareza.
 — Co też wam strzeliło do głowy! Ani mnie ziębi, ani grzeje sprawa Juareza.
 — Możecie mówić ze mną otwarcie. Jestem gorącym patrjotą; kocham Juareza. Mieliście tego dowód przed chwilą; widzieliście przecież, jak traktowałem tego Francuza, nie bacząc na niebezpieczeństwo. Dam wam jeszcze lepszy dowód. Czy słyszeliście kiedy o sennoricie Emilji?
 — Sennorita Emilja? Dużo jest kobiet tego imienia. Więc cóż z tą sennorita Emilja?
 — Powiedzcie naprzód, czy ją znacie?
 — Słyszałem o niej.
 — Nie widzieliście jej nigdy? W takim razie zobaczycie ją zaraz, sennor André.
 — Ciekaw jestem, gdzie.
 — W jej mieszkaniu; prosi, abyście do niej przybyli.
 — Kiedy przejeżdżałam ulicą, jakaś pani stała na