Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/18

—   1598   —

 — Przekona się pan, że jedwab i skóra mogą żyć w przykładnej zgodzie.
 — Zaryzykuję.
 Zbliżył się wolno i z wahaniem, położył rękę na tej części spodni, która miała dotykać jedwabiu i usiadł, ledwie dotykając kanapy.
 — Ależ nie tak, nie tak! — zawołała, sadowiąc go głęboko w miękkiem siedzeniu.
 — Do licha! — zerwał się na równe nogi. — Człowiek zapada się jak w wodzie. Musiałbym się na tej kanapie nauczyć pływać.
 — Nie bój się, sennor, nie utoniesz. Ale, gdy już mowa o wodzie i tonięciu, może się pan czegoś napije?
 — Hm — rzekł z uśmiechem. — Zapewne zechce mnie pani poczęstować dzbanem pulque.
 — Skądże przyszedł panu na myśl ten napój?
 — Naprzeciw, w gospodzie, stoi jeszcze na moim stole pełna szklanka.
 — Nie smakowała panu?
 — Oj, smakowała! Mam wrażenie, że mieszanina ałunu, aloesu, salmjaku, witrjolu i wody z mydłem miałaby smak podobny.
 Śmiejąc się serdecznie z tego porównania, zapytała:
 — Pija pan chętnie wino?
 — Bardzo chętnie, sennorita. Ale strzelec tak rzadko ma okazję do łyknięcia wina, że zapomina niemal o jego istnieniu.
 — W takim razie wypijemy flaszkę...
 — Na miłość Boską! — przerwał. — Tylko nie to. Przecież flaszka kosztuje siedemdziesiąt pięć franków.