Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/24

—   1604   —

 Zerwał się na równe nogi. W pokoju było zupełnie ciemno. Zorjentował się w jednej chwili, gdzie jest, i podszedł do drzwi.
 — Kto tam?
 — To ja. Otwórzcie.
 Poznawszy głos gospodarza, otworzył. Meksykanin wszedł, w ręce trzymał małą latarkę.
 — Czyście dobrze spali, sennor? — zapytał.
 — Wyśmienicie. Która godzina?
 — Właśnie minęła północ.
 — Goście wyszli?
 — Tak jest. Wieczór skończył się gwałtowną bójką, ale to nie szkodzi. Prezydent jest wpobliżu, wkrótce pozbędziemy się tych ananasów. Chodźcie za mną.
 — Idę już. Bądźcie jednak łaskawi oczyścić mi ubranie z siana. Rozumiecie dobrze, że gdy się idzie do damy...
 — Rozumiem, rozumiem doskonale, sennor.
 Oczyścił przyodziewek małego strzelca i wyprowadził go na ulicę.
 — Drzwi naprzeciw są otwarte — rzekł szeptem. — Sennorita wróciła przed pięcioma minutami.
 — Muszę się więc spieszyć.
 — Będę w gospodzie czekać na wasz powrót.
 André przemknął się przez ciemną ulicę. Gdy wszedł do sieni, drzwi się za nim zamknęły.
 — Kto tam? — zapytał stropiony.
 — Przyjaciel — brzmiała odpowiedź. — To ja, dozorca domu. Czekałem na was.