Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 58.djvu/10

—   1618   —

wrzucać do niej trupy rozstrzelanych, aby prąd uniósł je jak najdalej.
 — Nie można liczyć na żadną litość dla skazańców?
 — Nie można, a to ze względu na obecność pułkownika Laramela.
 — Cóżto za człowiek ten pułkownik Laramel?
 — Słynie z okrucieństwa; rozkoszuje się mordowaniem wrogów. Zasługuje w zupełności na miano kata republikanów.
 — To wystarczy.
 Zdziwiona tonem Zorskiego, Emilja zapytała:
 — Co pan przez to rozumie, sennor?
 — Zobaczę tego człowieka i będę z nim mówił.
 — Oczywiście po walce, o ile wyjdzie z niej cało.
 — Prawdopodobnie i przedtem.
 — To będzie chyba niemożliwe, sennor.
 — Dlaczego? Czy nie będę go mógł spotkać u komendanta?
 — Naturalnie, że tak. Dowiadywałam się dzisiaj, co oficerowie czynić zamierzają. Oświadczono mi, że wszyscy są zebrani u komendanta i czekają u niego, aż nadejdzie pora egzekucji.
 — Doskonale. Spotkam ich w takim razie wszystkich razem.
 — Co takiego? Chce pan tam pójść?
 — Tak, pójdę tam, — odparł Zorski z całym spokojem.
 — Nie wolno panu iść na pewną zgubę!