Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 59.djvu/27

—   1663   —

 — Jako chrześcijanin uważam, że lepiej przebaczyć, niż mścić się. Ale to nie moja sprawa.
 — Będę jednak miał pańskie zdanie na uwadze.
 Zwracając się do komendanta, rzekł:
 — Jak widzicie, jestem skłonny do łagodności, ale radzę nie opierać mi się i nie pobudzać mojej surowości. A więc, oddajecie Chihuahua, nie próbując skłaniać podwładnych do oporu?
 — Tak.
 — Opuszczacie prowincję i śpiesznym marszem przez Durango, Zacatecas i Guanajuato wracacie wprost do Meksyku?
 — Tak.
 — Obiecujecie nigdy przeciwko mnie nie walczyć, pan i wszystkie wojska francuskie, znajdujące się obecnie w Chihuahua?
 — Obiecuję w imieniu wojska.
 — Sporządzimy odnośny akt na piśmie, podpiszą go wszyscy oficerowie. Zgoda?
 — Tak!
 — Jeszcze jedno. Czy kobieta, którą przychwytaliśmy z wami, jest szpiegiem?
 Komendant milczał zakłopotany.
 — To milczenie jest dla mnie najwyraźniejszą odpowiedzią. Ta kobieta-szpieg zasłużyła na stryczek, lecz zabójstwo zabłąkanej nie przynosi chwały. Nie ścierpię jej jednak wpobliżu.
 — Może jej sennor pozwoli uda się wraz z nami do Meksyku?
 — Hm. Gotowiście po drodze zostawić ją gdzieś, aby znowu zaczęła działać przeciwko mnie.