Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/10

—   1674   —

 — Dwaj strzelcy. Czy można się zbliżyć?
 — Zaczekajcie.
 Kilku ludzi wstało i podeszło do przybyszów, trzymając w ręku pochodnie. Jeden zapytał z dumną, ponurą miną:
 — Czy jest was więcej?
 — Skądże znowu! — rzekł Mariano z uśmiechem.
 — Nie jesteście mi potrzebni.
 — Ale wy nam.
 — Po co?
 — Do licha! — zaklął Helmer. — Po co? Czyż to nie radość spotkać ludzi w dzikim lesie?
 — Cieszycie się napróżno!
 — Nie gadajcie głupstw! Jechaliśmy cały dzień; chcieliśmy właśnie odpocząć, a tu widzimy ognisko. Chyba pozwolicie nam zagrzać ręce?
 Oświetliwszy przybyszów pochodnią, nieznajomy rzekł ponuro:
 — Chodźcie więc, lecz miejcie się na bacznośsci. Zły los was czeka, jeżeli przybywacie w niedobrych zamiarach.
 Zsiedli z koni i, ciągnąc je za sobą, ruszyli za Meksykanami. Gdy doszli do ognisk, powstała reszta Meksykan, chcąc się przyjrzeć niezwykłym gościom. Helmer i Mariano przywitali ich swobodnie, ściągnęli z koni siodła i, kładąc je pod głowy, rozparli się przy ognisku.
 Wypytywał ich przedtem ten sam człowiek, który swego czasu wysłany został z listem przez Józefę Cortejo. Na jego skinienie odprowadzono