Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/13

—   1677   —

 — Niby.
 — Niby? Jest chory?
 — Może. Zabraliśmy mu po prostu hacjendę. Cortejo wziął dom, my podzieliliśmy między siebie resztę.
 — Do licha!
 Oczy strzelca zabłysły. Najchętniej wpakowałby temu człowiekowi kulę w łeb, tamten jednak, rozumiejąc go fałszywie, rzekł:
 — W smak taka gratka, co?
 — Oczywiście. Ale cóż na to powiedział ten... ten Arbellez?
 — Nic mądrego, bo go zamknięto.
 — Zamknięto?! — zawołał Helmer. — Czy to prawda, sennor.
 — Oczywiście, zapytajcie mego sąsiada.
 Helmer milczał. Z trudem opanował wzburzenie; sąsiad zaś przywódcy rzekł:
 — Tak, musiałem go zamknąć. Niech ginie z głodu.
 — Na czyj rozkaz zamknęliście go? — zapytał Mariano, czując wściekłość Helmera.
 — Na rozkaz sennority Józefy.
 — Któż to taki?
 — Córka Corteja.
 — Bawi w hacjendzie?
 — Tak; od kilku dni.
 — A Cortejo?
 — Opuścił hacjendę na jakiś czas.
 — Dokąd się udał?
 Rozległo się wołanie sowy.
 — Chcecie wiedzieć zbyt wiele — rzekł capi-