Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/15

—   1679   —

 — Pocóż była ta kanonada? — zapytał Zorski Helmera.
 — Nie słyszeliście, co ten człowiek opowiadał? — odparł Helmer.
 — Nie, poszedłem do koni. Wróciłem dopiero na odgłos wystrzału i wtedy kazałem dać ognia.
 — Te kanalie w zupełności zasłużyły na śmierć. Napadli na hacjendę del Erina, wrzucili mego teścia do piwnicy. — Helmer drżał z oburzenia.
 — Naprawdę? — zapytał Zorski przerażony.
 — Tak. Opowiadał ten łotr przywódca.
 — Więc była to banda zbójów? A ja myślałem, że to oddział Corteja.
 — Na jedno wychodzi Cortejo napadł na hacjendę, kazał splondrować ją, córka zaś jego rozkazała zamknąć Arbelleza, aby stary umarł z głodu.
 — Mój Boże, co za wiadomość! Ale musimy odłożyć to na później, bo przede wszystkim powinniśmy sprawdzić, czy ludzie ci naprawdę nie żyją.
 Przez cały czas tej rozmowy Juarez stał oparty o drzewo i milczał. Sprawdzanie, czy wszyscy z pośród bandy śmierć ponieśli, trwało dosyć długo. Okazało się, że żaden nie żyje. Tylko jeden jęknął, gdy go dotknięto; popatrzył szklanym wzrokiem i wykrztusił.
 — Ach, widzę twarz hacjendera.
 — Co ten człowiek mówi? — zapytał Juarez.
 — Powiada, że widzi twarz hacjendera.
 — To ten sam, który zamknął mego teścia —