Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/21

—   1685   —

 — Ależ dobrze! — przerwał ze śmiechem Lindsey. — Postaram się zaraz o kroplę, którą doskonale zwilża się zaschnięte gardło.
 Otworzył szafkę, wyjął flaszkę i nalał pełną szklankę.
 — Pijcie na zdrowie, mister Sępi Dziobie! Zapewne jesteście także głodni!
 — Nie przeczę, sir, ale głód może jeszcze poczekać. Jedzenie przeszkadza opowiadaniu. Słowa chcą wyjść nazewnątrz, a kęs gramoli się do wnętrza; spotykają się, zderzają, a z tego, kalkuluję, nic dobrego nie wynika. Natomiast kropla rumu na języku nie przeszkadza mówieniu.
 Pociągnął powściągliwie ze szklanki. Prawdziwy westman rzadko bywa pijakiem.
 — Jestem ciekaw, co mi pan opowie — rzekł Lindsey.
 Jankes skinął głową i z przemyślnym uśmiechem odparł:
 — A ja jestem ciekaw, jak pan to przyjmie.
 — A zatem wieści naprawdę ważne dla naszej wyprawy?
 — Tak, a nawet ważne z innych względów.
 Z miną tajemniczą i szelmowską zaczął opowiadać:
 — A więc zajeżdżam do fortu Guadelupa do starego Pirnera — chłop naschwał, ale swoją drogą wybitny osioł, sir.
 Odwrócił się i splunął, zapewne na wspomnienie rozmowy z Pirnerem, tak celnie, że strzał ten przeleciał tuż nad Lindseyem i znikł za otwartym okienkiem kajuty.