Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/23

—   1687   —

 — A więc wie pan na pewno, że pokonał Francuzów?
 — Na pewno, gdyż sam brałem udział w walce.
 — Czy Juarez osobiście dowodził?
 — Właściwie tak, aczkolwiek nie brał osobiście udziału w bitwie. Najwięcej zdziałali, przynajmniej z początku, Czarny Gerard, który miał bronić fortu, i Niedźwiedzie Oko, wódz Apaczów.
 Sępi Dziób wypowiedział te słowa, mocno akcentując imię Indjanina. Lindsey podniósł głowę:
 — Niedźwiedzie Oko? Co za podobieństwo!
 — Z Niedźwiedzim Sercem, nieprawdaż? zapytał myśliwy.
 — No, tak — odparł Lindsey. — Czy znał pan tego Indianina?
 — Dawniej nie znałem, ale teraz to i owszem — mruknął trapper obojętnym tonem.
 — Co pan powiada! Zna pan wodza, imieniem Niedźwiedzie Serce? Gdzie go pan spotkał?
 — Koło fortu Guadelupy.
 — To przypadek. Wielu Indian przybiera imiona zwierząt. Zapewne kto inny przyswoił sobie to imię.
 — O nie! Indianin nie przyswaja sobie imienia, należącego do kogo innego.
 — A jeżeli ten ktoś należy do innego plemienia?
 — Tym bardziej nie.
 — Z jakiego plemienia pochodzi pański Niedźwiedzie Serce?