Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/10

—   1702   —

był przez nich okrążony. Udawał zdumienie i w zakłopotaniu potrząsnął gwałtownie parasolem. Jeźdźcy zeskoczyli z koni; Cortejo zbliżył się do jeźdźca. Rozczarowanie odmalowało się na jego twarzy, kiedy zobaczył rzekomego lorda.
 — Kto zacz? — zapytał Anglika.
 — Och, kto pan zacz? — mruknął zapytany w odpowiedzi.
 — Pytam, kim pan jest? — huknął Cortejo.
 — Ja się pytam, kim pan jesteś?! — odparł Sępi Dziób. — Jestem Englishman, przednie wykształcenie, przedni ród. Odpowiem dopiero po panu.
 — No, dobrze! Nazywam się Cortejo.
 Zdumienie rzekomego lorda wzrosło.
 — Cortejo? Ach, Pablo?
 — Tak się nazywam odpowiedział dumnie kadydat na prezydenta.
 — Thunderstorm! To szczególne!
 I ten okrzyk także był szczery. Sępi Dziób był naprawdę zdumiony, że widzi przed sobą Corteja; było to zaś zdumienie nader radosne.
 — Szczególne, nieprawda? — roześmiał się Cortejo. — Nie spodziewał się pan tego. Ale teraz powiedz pan, kim jesteś, sennor?
 — Nazywam się Lindsey odparł zapytany.
 — Lindsey? Ach, to kłamstwo! Znam dobrze lorda. Pan nim nie jesteś!
 Sępi Dziób szybko się zorientował. Tego doświadczonego trappera niełatwo było zaskoczyć. Wyplunał długie, cienkie pasmo soku tytuniowego tuż koło nosa Corteja i odpowiedział obojętnie: